Mijn naam is Anouk Kemper, 31 jaar. Ik woon op een zolder zonder verwarming, ik heb geen auto en geen vaste baan met vakantiegeld en een dertiende maand. Nee, ik freelance en dat betekent dat ik stukjes schrijf voor de krant en daar dan 200 euro mee verdien, als ik mazzel heb. Wanneer ik in een gekke bui ben, verwen ik mezelf met een luxeproduct. Zoals bosbessen voor in de yoghurt, of jasbeschermers voor op mijn fiets. Lees verder
“Doe jij aan yoga? Dat had ik echt niet van jou verwacht!” Dit hoor ik vaak van mensen die mij verkeerd inschatten. Ja, ik doe aan yoga. Hot yoga, welteverstaan. Dat dat wonderlijk is, begrijp ik. Ik heb namelijk een hekel aan zwetende mensen. Lees verder
Ik ken mijn buren niet goed. Alleen van mijn onderburen weet ik de exacte namen en rugnummers, maar dat heeft te maken met het feit dat we een huisbaas en een wasmachine delen. Lees verder
‘Ik kan jou ook echt nergens mee naartoe nemen hè?’ zei Tom toen we terug liepen naar het station. En ik wist dat hij ook refereerde aan die keer dat ik mee mocht naar zijn kleedster – Tom is regelmatig op tv – en ik per ongeluk koffie had gemorst op een overhemd dat Tom die aankomende week moest dragen tijdens de presentatie van het ochtendnieuws. Zijn kleedster had me niet aangekeken toen ze zei: ‘Geeft niet, kan gebeuren.’ Ik hoorde aan haar toon dat ze eigenlijk bedoelde: ‘Dit overhemd kost 400 euro en ik wil jou dood maken.’ Lees verder
Wakker worden naast een jongen waarvan je denkt: bah. In vrouwenblaadjes staan legio van dit soort verhalen. Ik vond ze altijd iets te sterk. Als iemand lelijk is, zie je dat ook wel als je dronken bent. Ik wel tenminste. Lees verder
Ik leer mezelf steeds beter kennen. De ontdekkingen zijn niet altijd fraai, maar dat accepteer ik. Langzaam, soms. Zo weet ik inmiddels dat als andere mensen iets HELEMAAL FANTASTISCH vinden, ik het waarschijnlijk ‘wel oké’ vind. Hierdoor bestaat mijn leven vaker uit middelmatig plezier dan uit extatische hoogtepunten. Dat is dan maar zo. Lees verder
De supermarkt in de Westerstraat. Ik loop te dralen, terwijl Roos dingen in haar mandje gooit. Af en toe trek ik een vies gezicht. ‘Nee, geen prei.’ ‘Bosuitjes lust je toch wel?’ ‘Nee, ook niet.’ Lees verder
Het was Oudjaarsnacht, niet langer 2012. Ik vierde het nieuwe jaar – dat beter, leuker, geweldiger moest worden dan het oude – in Los Angeles. In een bar waar dieren van papier-maché aan het plafond hingen, had ik niet alleen veel gedronken, maar ook een Ier en een Palestijn ontmoet. Lees verder
de korte verhalen van anouk kemper 