de korte verhalen van anouk kemper

Wakker worden naast een jongen waarvan je denkt: bah. In vrouwenblaadjes staan legio van dit soort verhalen. Ik vond ze altijd iets te sterk. Als iemand lelijk is, zie je dat ook wel als je dronken bent. Ik wel tenminste. 

Zelfs in beschonken toestand zie ik dat iemand gele tanden heeft, een vieze moedervlek of een humorloze kop. Nooit ben ik wakker geworden naast een jongen die in onverbiddelijk daglicht niet zo appetijtelijk bleek te zijn als ik dacht. Wel mìnder appetijtelijk, maar hé, dat is de leven. Vrouwen in vrouwenblaadjes moeten gewoon niet zo zeuren. Ze hadden seks met een lelijk iemand, willens en wetens. Dragen die last.

Een tijd geleden ging ik uit. Vriendin Noa, met wie ik die avond op pad was, duwde een nieuw drankje in mijn handen. Het was de zoveelste van de avond. We wisten inmiddels niet meer hoeveel we achter onze kiezen hadden. Gaf niet. Wat wel gaf: het geld was op. Pinnen was niet mogelijk. Noa schakelde haar vriend in. Die kwam binnen no time aanzetten met contanten. De avond was gered.

Ik liep een jongen tegen het lijf. Ik schreeuwde: “Ben je Israëli?” omdat ik er trots op ben dat ik Israëli van veraf kan herkennen. Het is een talent waar ik niets aan heb, desalniettemin is het een talent. Hij trok zijn wenkbrauwen op en zei: “Half.”
We praatten een tijdje over zijn afkomst, totdat hij vroeg: “Zullen we anders zoenen?”
Alsof hij zei: “Zullen we even het ABC opzeggen?”
Ik vond dat grappig en dus stemde ik in. Daarna stelde hij voor nummers uit te wisselen, zodat hij een keer voor me kon koken. “Ik zat te denken aan een mooi Israëlisch gerecht.”
Prima, whatever, wat jij wil.
Met zijn nummer in mijn telefoon liep ik terug naar Noa. “Is hij leuk?” En ik knikte veel te opvallend in zijn richting. Dubbelchecken is belangrijk. Noa kneep haar ogen tot spleetjes en zei: “Ja hoor. Is hij Spaans?” Haar vriend had opnieuw drank voor ons gehaald. Een lieverd is het.

In de week die volgde hadden De Jongen en ik sporadisch whatsapp-contact. We gaven elkaar alleen de broodnodige informatie: wanneer kom je eten, ik woon hier, is er iets wat je echt niet lust?
Vrienden vonden het maar gewaagd dat ik een eetdate had buiten de ring. Buiten de stad zelfs. Want ja, de beste knul woonde niet waar ik woon. Hij woonde wel redelijk dichtbij, dus ik besloot niet af te haken.
“Hij komt wel een beetje simpel over”, zei ik nog tegen een vriendin.
“Niet iedereen kan zich schriftelijk goed uitdrukken. Hij was toch leuk?”
Volgens mij wel.

Hij haalde me op van het station. Toen ik hem zag, dacht ik: oh ja, ik snap wat ik erin zag. Dat was fijn. Wat minder fijn was: na nog geen vijf minuten had ik hetzelfde gevoel als toen ik nog werkte als begeleider van een geestelijk beperkte jongen. Mijn date was net zo. Alleen knap. Mondjesmaat druppelde de informatie binnen: school niet afgemaakt, werkloos, angstig, zeer klein sociaal leven. Toen moest de avond nog beginnen.

Zijn huis behoort tot de meest depressieve woningen die ik ooit van mijn leven zag. En ik kom uit Almere. Op een gigantische televisie na stonden er bijna geen spullen in. De ramen zaten potdicht. Zonweringen naar beneden.
Waarom?
“Omdat ik in een drukke straat woon. Als er auto’s voorbij rijden weerkaatst het zonlicht daarop en dat licht schittert dan naar binnen.”
Ik dacht: “Je woont helemaal niet in een drukke straat.”
Het viel me op dat hij twee koelkasten had. Een grote en een kleine.
“De grote maakt heel veel herrie. Daarom heb ik die kleine gekocht.”
Soms stotterde hij. Dat was omdat hij het héél spannend vond, zomaar een meisje in zijn huis. Dat herhaalde hij een keer of zes. Het stotteren wisselde hij af met een droog kuchje en met het herhalen van bepaalde bewegingen. Dan leek het of hij even vastliep. Mijn geruststellende glimlach was de olie die hem weer aan de praat kreeg.

Terwijl De Jongen roerde in de pannen, waarin inderdaad een mooi Israëlisch gerecht lag te pruttelen, vertelde hij over zijn nieuwe bovenburen. Die maakten, net als de koelkast, ook heel veel herrie.
“Draaien ze hard muziek?”
“Nee, ze schuiven hun stoel heel hard naar achteren.”
“Zit je daar de hele dag op te letten?”
“Ja. Ik denk er over om ze van die viltjes te geven die je onder je stoelpoten kan plakken.”
“O ja, als een soort stille hint.”
“Nee, die moeten ze dan echt gebruiken.”
Het moment was daar om in mijn eentje de wijn op te drinken. En om mijn zus een noodsms te sturen: ‘bel me over een uur en zeg dat er iets HEEL ERG VERSCHRIKKELIJKS is gebeurd.’
Ik kon het namelijk niet over mijn hart verkrijgen om meteen weg te gaan. De beste knul was al uren bezig met het mooie gerecht.

Tijdens het eten luisterden we naar Eftelingradio. Dat bestaat. Ik besloot er een spel van te maken: raad de attractie. Alleen over de Dansende Waterlelies koesterde ik geen twijfel. Ondertussen vertelde De Jongen over alle dingen die hem niet gelukt waren in het leven (studie, werk, relaties – the Big Three, zeg maar). Ik vond hem aandoenlijk. Zei hem niet op te geven. Dat alles mogelijk was, als je het maar probeerde.
Na een beetje doorvragen ontdekte ik overigens dat hij geen Israëli was. Niet half, gewoon he-le-maal niet. “Maar mijn ouders zijn joods.”
“Dat is niet hetzelfde.”
“Jawel.”
Ik liet het los.

Mijn telefoon ging en de hysterische stem van mijn zus tetterde in mijn oor.
“Er is iets heel erg verschrikkelijks gebeurd!”
We praatten op luid niveau over haar Braziliaanse kutvriend die vreemdging. De hond.
“Ze is helemaal overstuur”, zei ik toen ik had opgehangen. “Ik moet echt naar haar toe.”
De Jongen vond het jammer. Wilde nog tiramisu met me gaan eten. In plaats daarvan liep hij met me mee naar het station. Ik omhelsde hem kort en rende naar het juiste perron. Alles voor mijn zus!
Ik belde haar. “En? Ben je weg?” vroeg ze.
“Ik sta op de trein te wachten.”
“Oké, mooi. Ik was net gewoon in de Dirk toen we belden. Mensen keken me aan of ik niet helemaal goed was.”
Toen ik weer ophing, drong het pas echt tot me door: ik had een date gehad met een geestelijk beperkt iemand.

Seks met een lelijk iemand is vast erger.